Sobre mí

Soy…

No soy una persona seria. Considero que nos define aquello que hacemos. Vivo en Cervelló, un pueblo de la comarca del Baix Llobregat a unos 20 kilómetros de Barcelona. En mi casa, en estos momentos, hay tres animales (dos perros y un pájaro que nunca conseguí que se largase). Escribo por devoción y leo muchos más de lo que escribo: fantasía, novela negra, ciencia ficción, ensayo, filosofía.

Allá por los inicios del siglo XXI, estudié un año de Filosofía en la Universidad de Barcelona y lo dejé; me licencié en el año 2010 en Humanidades (UPF) y me especialicé en copywriting marketing digital. Entre 2016 y 2017, cursé un posgrado en Conocimiento del Mundo Animal (UB) y, a partir de 2018, he realizado cursos y seminarios (Natural Gos; El Educadog) para formarme como educador canino debido, principalmente, a mi implicación como voluntario y miembro de la junta de socios de la asociación animalista Conectadogs. En 2020, estoy cursando el máster ThePowerDigitalMarketing en ThePowerMBA.

Como bonus track, como suele decirse:

  • Soy segundo Dan (Nidan) de kendo y entreno en el Club de Kendo UPC Barcelona.
  • Soy agnóstico (o ateo encubierto) y (casi) apolítico por obligación, aunque mis columnas de opinión suelen tratar mucho sobre política y políticos… Qué ironía.

Javier Ruiz (Collserola)

Trabajo…

Javier Ruiz (Arizona, EEUU)

¿Sigues por aquí?

Cuatro líneas sobre mi experiencia profesional

Bueno, supongo que puedo contarte algo más sobre mí. Soy uno de los españoles con el nombre y los apellidos más comunes de toda la península; así que me consuela saber que, si has llegado hasta aquí, será porque algo de lo que he escrito vale la pena. Como ya he dicho antes, soy escritor y, desde que tengo uso de razón (es decir, desde… ¿los veinte años?), siempre quise serlo. Podría decirse que también soy animalista, activista por los DD.AA. y vegetariano.

Javier Ruiz (Nevermind, Barcelona)

Mi experiencia profesional se ha enmarcado siempre (con algún deshonroso traspiés) entre la literatura y la comunicación. Entre 2010 y 2013 me formé y trabajé como corrector ortotipográfico y de estilo en el marco de Vorágine, una agencia de marketing de contenidos, donde también realicé trabajos de inbound marketing, curación de contenidos y copywriter, que es la forma pija de decirle a la gente que uno escribe textos para publicaciones digitales (páginas web, blogs, redes sociales…, ya sabes). En 2019, tras un tiempo de implicación en otros proyectos, relancé con parte de la plantilla original Vorágine como una agencia de comunicación transmedia.

En cualquier caso, aunque no me falta el trabajo, si te planteas ofrecerme un sueldo multimillonario y un jet privado o, simplemente, quieres contactar conmigo para comentarme algo que te apetezca o buscarme las cosquillas.

Te doy algunas opciones:

¿Por dónde empiezo contigo?

Cosas guays que he escrito y que te gustará leer

De acuerdo. Para empezar, estos son algunos de los textos que han llegado a más personas a través de mi blog:

También puedes encontrar una recopilación de relatos animalistas en Amazon bajo el título De cómo tu perro cambió mi vida (y otros relatos sobre animales)que editaron y publicaron desde Diversa Ediciones en 2016.

Por cierto, ¿tentáculos?

No podías quedarte con la duda, ¿eh? Verás, como niño que creció entre los ochenta y los noventa con un balón de fútbol, una Atari 2600 y un 386 bajo el brazo, los videojuegos han sido una parte de mi vida desde entonces. Por ello, el nombre de este blog nace a raíz de un videojuego de época: en concreto, del Day of the Tentacle, secuela del conocidísimo Maniac Mansion, que fue creado por LucasArts en 1993 y se convirtió en uno de los grandes éxitos de la casa junto con Loom, Monkey Island, Indiana Jones o Grim Fandango.

Day of the Tentacle / Día del tentáculo (2016)

Por otra parte, también hace referencia al hipotético futuro en el que los alienígenas dominarán el espacio o, como mínimo, pulularán por aquí y por allá, y sabiendo que hay tanta gente que creo que los reptilianos ya están entre nosotros… no me parece tan descabellado.

24 comentarios sobre “Sobre mí

  1. Le felicito por su comentario tan extraordinario que nos hace ver que a pesar de todo existen personas de buen corazón como Ud.
    Es penoso que ocurran estas cosas, pero en nuestro planeta a veces la humanidad «brilla por su ausencia «.
    Gracias por sus palabras en ellas se nota la clase de persona que es Ud, ojalá sirva de reflexión y no se abandonen nuestros queridos peluditos que tanto queremos y ellos todavía nos quieren mas sin pedir nada a cambio .
    Gloria

    1. ¡Gracias, Gloria! Yo también espero que sirva para que algunas personas reflexionen sobre el tema. Es una cuestión muy delicada y no tiene una solución sencilla, ni a nivel local ni a nivel global, pero quizá vale la pena dedicar nuestra esfuerzo más que a cualquier otra causa. Al fin y al cabo, se trata de aquello que nos hace humanos.

  2. He de decirte que la historia de caos me ha emocionado, es increíble saber que existen personas como tu y tu pareja que sin dudarlo aumentan la familia con un alma necesitada, caos al final tuvo mucha suerte de encontrarte y tu me imagino porque los perros son muy agradecidos. Y no se muy bien porque te escribo, no me digas por qué pero me siento agradecida, por como trataste a caos, por compartir la historia y sobre todo porque eres de esas personas que hacen que yo crea en un mundo mejor.

  3. Gracias Javier por este fantástico post…..aún estoy llorando…..yo tengo una perra, Duna, que ayer hizo 16 años y nueve meses, es el perro que más gamberradas ha hecho de todos los que he tenido….y fue adoptada por nosotros hace más de 15 años. Es un cruce de pastor alemán, loca, con un carácter fuertísimo….pero al fin y al cabo encantadora. Comparte su vida con Massimo, el gigante bonachón, teóricamente perro peligroso..me río yo…y también están los dos felinos, Tachín y Tilla….Todos ellos forman nuestra pequeña manada, con sus manías y tics…..pero me encanta….y ojalá estuviésemos en un país donde la gente valorase más todo lo que te aporta tener un amigo peludo….
    Me enternece muchísimo leer que aún existen personas de buen corazón.
    Gracias, gracias y gracias…..

    1. La historia de Duna y Massimo me suena a mi Dana y mi Argos; Dana es una pastor alemán LOCA y Argos es un cruce de mastín… con demasiado amor. 😉 Seguro que todos nosotros tenemos manías; nuestros «bichos» no van a ser menos, ¿no? 🙂

  4. Acabo de leer la carta sobre Caos a través de Facebook. Emocionante y muy bien construida (desde mi humilde opinión).
    Supongo que me dirás que sí, pero…. ¿puedo hacer un link en mi blog?

    Un abrazo.

    1. Hola, Lluís. ¡Por supuesto! Gracias por tus palabras; y también por las vuestras Virginia, Mary Joe y Gloria. Estoy intentando contestar todos los comentarios, pero me ha cogido un poco por sorpresa tanta repercusión… 🙂 Es fantástico ver que hay tanta gente que se identifica con lo que nosotros hicimos por Caos; estoy convencido de que cada día que pasa hay más gente dispuesta a poner un Caos en su vida, y pelear para que no les falta de nada y la ley les proteja.

  5. Respuesta rápida (que es muy tarde).
    Javier, es normal la repercusión (somos mucho, no se si estas al tanto, los que usamos facebook entre otras cosas para difundir adopciones, perdidas, malos tratos).
    Pero es que (voy rápido, insisto), permiteme decir (yo que soy un novato, pero algun estudio literario tengo), que la carta que has escrito, para mi, es de una calidad alta, altissima. Por el redactado, por el estilo y por el fondo.

    Vamos, que después de las lloreras que me he pegado delante del facebook, por perros (y otros animales) abandonados o maltratados, la de hoy (llorera) ha sido fantástica.

    Y Piula, esa ladrona de corazones que vive con nosotros te manda un par de buenos lametazos (y eso que ella no es de lamer).

    1. He visitado hace unos minutos la entrada que nos dedicabas y no puedo más que volverte a agradecer la difusión, y las palabras, y la comprensión que desprende el artículo que has publicado hoy en tu blog, Lluis.

      Suposo que entre tots els bojos dels animals, abans o després aconseguirem que les coses canviïn. Poc a poc i bona lletra! Una abraçada!

      1. Yo que he vivido las dos situaciones (mi perra Dana fue el regalo de un familiar) y el resto de los animales que tengo o he tenido en casa han sido recogidos, no puedo más que suscribir lo que decís. Jamás me arrepentiré de tener a mi perra junto a mí, pero nunca compraré un amigo o una amiga. =)

  6. Nunca creí que con tan solo leer dos frases caeria rendida a los pies de tal escritor. Después de leer tu artículo «Voy a abandonar a mi perro» y como responsable de adopciones en una Prote, debo decirte: GRACIAS GRACIAS Y GRACIAS. Ya he marcado tu página en «Mis favoritos». Apartir de hoy.. ten por seguro que tienes una lectora más, fiel.. muy fiel!

  7. Me has hecho llorar Javier. Esta noche había soñado con Ambar, había soñado q alguien me contaba q en realidad no le habían dormido y q continuaba en el hospital intentando recuperarse de la Leishmaniosis. Me he despertado sobrecogido mientras corría a por él. Ambar murió hace ya más de dos años y Harpete ya más de seis. Excelente artículo q sin duda compartiré. Un abrazo.

    Te dejo el blog de Ambar por si quieres echar un vistazo de quien era: http://www.elcazadordeleones.blogspot.com

  8. Me ha conmovido tu relato sobre Caos, se me han saltado las lágrimas. Cada vez me siento mas cerca de estos «peludos» (no me gusta llamarles animales). Desgraciadamente el «algo» (voy a intentar ser políticamente correcta y no utilizar palabrotas ni insultos) que maltrató y abandonó a Caos, nunca leerá esa carta tan espectacular que te ha salido de dentro del alma. Yo también tuve un Caos (Salem) al que no me podía acercar con un periódico ni levantar la voz, debido a tres años de duros maltratos. Era muy agresivo, y cuando por fin conseguimos a hacernos el uno al otro, me convertí en su bien mas preciado, era su diosa y nadie me podía tocar sin su permiso.Le corroían los celos cuando mi hijo me daba un beso. Cuando murió (a los siete años de estar conmigo) lloré como no había llorado a muchas personas, la gente me intentaba consolar diciendo que solo era un perro a lo que yo respondía con rabia que no era un perro, era mi COMPAÑERO. Me sigo emocionando cuando hablo de el. Ahora tengo una chiquitina, a la que también dejaron en la calle. Vega vino con menos taras, afortunadamente, y ahora no sabría que hacer sin ella ni ella sin mi. También tengo a un «terrorista» de dos meses que no para, pero que me hace reir (a Vega no tanto, pues la tiene martirizada jajajaaja).
    Perdona la extensión de mi relato, pero sólo decirte que hay muchísimos energúmenos que hacen lo que le hicieron a Caos, que afortunadamente también hay muchos ángeles que hacen lo que tu hiciste con Caos y por otros muchos mas. Mientras no se regule el maltrato y el mal uso de perros en cacerías, tu y yo seguiremos sufriendo. Un abrazo, Javier (y perdona el tuteo)

  9. Fa una estona he llegit la carta maravellosa que has escrit, la del Caos…jo soc de gats, n’he tingut molts…de tots colors…guapos, genyos, bojos, tendres, carinyosos, porucs…fins i tot un molt lleig i entremaliat…però només vaig tenir una gossa…molt lletja també, pobreta, però carinyosa a més no poder…era un cadell quan me la van donar i malauradament va estar molt poc temps amb nosaltres, perquè amb 4 o 5 mesos, per una injecció mal donada va morir als cinc dies…ho recordo com si fos ara…i li vaig dir a la meva mare: no vull més gossos…veure-la agonitzant no és un record gens agradable…
    No sé perquè he escrit aquesta parrafada, però és tard i potser tinc son i potser alguna cosa m’ha fet recordar aquella pobre gosseta que vaig tenir…no ho sé, però no puc parar de plorar…

    1. Moltes gràcies per compartir la teva experiència, Ingrid!!! Jo sempre he estat de gossos, però la veritat és que adoptaria fins i tot a un porc si pogués. Gats he tingut quatre , dos ja van morir fa tres-quatre anys i segueixo recordant-los dia a dia.

      M’encanta que t’hagi agradat la carta sobre Caos i solament dir-te que, si hi ha alguna cosa que em va ensenyar aquesta experiència, és que tot té el seu moment i, encara que de vegades sembli injust, les coses són com són i hem d’aprendre a viure amb això.

      En resum, espero que aquesta experiència tan dolenta que vas tenir la mala sort de viure no duri per sempre i, quan arribi el dia, puguis donar l’oportunitat a un altre gos/a afortunat. 🙂

      —-

      ¡Muchas gracias por compartir tu experiencia, Ingrid! Yo siempre he sido de perros, pero lo cierto es que adoptaría hasta un cerdo si pudiese. Gatos he tenido cuatro , dos ya murieron hace tres-cuatro años y sigo recordándolos día a día.

      Me encanta que te haya gustado la carta sobre Caos y solo decirte que, si hay algo que me enseñó esa experiencia, es que todo tiene su momento y, aunque a veces parezca injusto, las cosas son como son y debemos aprender a vivir con ello.

      En resumen, ¡espero que esa experiencia tan mala que tuviste la mala suerte de vivir no dure para siempre y, cuando llegue el día, puedas dar la oportunidad a otro perro/a afortunado. 🙂

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *